Eén jaar en twee fantastische dagen

Daar sta je dan, op 2 juni 2023, in het zon overgoten Delft, tevreden terugkijkend op een uitermate geslaagde LVSA conferentie. Direct komt dan de grote vraag: wie organiseert de volgende? En direct: maar hoe evenaar je zo’n organisatie, dat is toch onmogelijk? Zullen we dan maar niet gewoon besluiten dat dit de laatste conferentie van de LVSA was?

Na een nachtje of wat slapen kijk je er toch anders tegen aan. Dus: op zoek naar nieuwe organisatoren….en die vond ik in mijn eigen universiteit. Wat betekende dat de conferentie weer terug was op de plek waar het allemaal begon. Fijn, alles weer bij het oude. Toch? Nou, niet helemaal. Voorheen was de conferentie altijd in het WICC, een hotel/congrescentrum tegen het centrum van Wageningen aan. Nu, negen jaar na de laatste conferentie in Wageningen, is de campus heel wat gebouwen rijker. Een mooie gelegenheid om op twee dagen in onze eigen bubbel aan het werk te gaan met ons werk.

Goed, de eerste stap was gezet; de organisatoren waren gevonden. De tweede stap: bepalen van het thema. Ook dat was snel beklonken: authenticiteit. Wat volgde was een storm aan ideeën en vragen. Ideeën voor workshops, locatie, eten en logistiek. Vragen vaak in de zin van dilemma’s: wel of geen fietsen, naambordjes aan een koord of op de kleding, wel of geen goody bag, hoeveel ondersteuning hebben we nodig? En hoe erg ik ook mijn best deed om niet bij de organisatie betrokken te raken, ik werd het wel. Of beter gezegd: ik liet mezelf erbij betrekken.

Een spannend moment was het moment dat we de aanmelding open zetten. De bezuinigingen waren in onderwijsland al flink op gang gekomen; in hoeverre mochten onze collega’s nog deelnemen aan conferenties? Groot was de opluchting toen we het minimum aantal deelnemers leken te halen. Nog groter was de opluchting toen bleek dat we dat ruimschoots deden. Niet alleen leuk voor de financiën (het maakte een hoop extra’s mogelijk), maar vooral ook fijn te merken dat onze werkgevers persoonlijke ontwikkeling blijkbaar belangrijk genoeg vinden.

Als organisatie kijken we terug op twee fantastische dagen. Jelle Brouwer opende en sloot het congres met een vrolijke noot, er waren interessante workshops en mooie ontmoetingsmomenten. Het weer deed ook nog eens lekker mee, wat vooral fijn was voor de campustour en de workshop waarin we met honden werkten. Maar ja, als opleidingsplaats voor onze weermannen en -vrouwen kunnen wij het goede weer uiteraard op het juiste moment bestellen.

Vlak voor de afsluiting vroeg Jelle wat voor mij het hoogtepunt was van deze twee dagen. Direct wist ik het antwoord: het toetje in Onder de Linden, na het diner op de eerste dag. Dat had ik er van te voren niet bij besteld, maar vond het opeens maar een kale bedoening, zo’n diner zonder toetje. In het kader van ‘durf te vragen’ stelde ik de vraag; ‘heb je nog een toetje voor 135 mensen?’. Hilarisch dat het antwoord ja bleek te zijn.

Had ik die vraag na de officiële afsluiting gekregen, was het antwoord geweest: het lied dat we met ons allen hebben geschreven. Een heerlijke samenvatting van de conferentie, muzikaal vormgegeven door Jelle en ons eigen muzikale talent Rachel. Wat overigens niemand van ons had bedacht, was dat een heleboel deelnemers na het interactieve spel aan het einde van de eerste dag in de zenuwen hebben gezeten: we hoeven toch niet te zingen? Nee dus.

En nu….wie wil het stokje overnemen? Maak je collega’s enthousiast en laat het ons weten! Wij waren geïnspireerd door Delft, wie is geïnspireerd door Wageningen?

De organisatie was in handen van:
Mirjam Cevat, Rosalie Dhonuskshe-Rutten, Marloes van der Kamp, Trudeke Sanders, Rachel Schipper, Ondine van der Rest