De metaforen die zij gebruiken om over heden en verleden te praten, zijn net omgekeerd als die van ons. Hij vergeleek het met een roeier. Die ziet niet waar hij heen gaat, alleen waar hij vandaan komt. Dat klonk mij als muziek in de oren. Zie je niet waar je heen gaat, dan kun je niet in de valkuil trappen waarin je alle mogelijke scenario’s bedenkt waarin het fout kan gaan, en daardoor ook geen stap zet. Ik vond het een mooie vergelijking en wachtte op het moment dat ik dat met een student kon delen. Dat moment kwam niet. En net als die stam in het Amazonegebied kan ik ook niet zeggen of dat er nog komt.

Kruip ik terug in de vergelijking met de roeier, dan kan ik zien dat de lijn die ik in het water getrokken heb, afwijkt van wat ik ooit gedacht had. Wellicht ook wel afwijkt van wat een aantal mensen aan de kant gedacht hadden. Of zoals een personeelsadviseur me vroeg ‘Waarom zou jij een van de meest gewilde functies binnen de universiteit verlaten?’.

Er brandde een vlammetje, aangestoken tijdens een workshop op het LVSA-congres in Groningen. Een klein blauw schriftje diende als inspiratiebron. Ideeën werden opgeschreven en het vlammetje werd verder aangewakkerd. Ik zocht naar mogelijkheden om het vlammetje brandend te houden, binnen mijn baan, en daarbuiten. Grootse plannen en kleinere.

Na het lezen van een vacature ging het vlammetje harder branden en heb ik de sprong gewaagd. De streep die ik nu als roeier in het water trek, wijkt af van de streep die ik eerder trok. Een nieuw pad, nieuwe uitdagingen en een heleboel te leren. Want een nieuwe streep in het water betekent op een andere manier roeien.