Het is heel mooi om te zien dat zich op de campus verschillende initiatieven ontwaren waarin duidelijk wordt gestreefd naar een grotere biodiversiteit. Insectenhotels, stiltegebieden-waar honden moet worden aangelijnd- voor broedende vogels, verstervende bomen en nieuwe aanplant van bomen. Nu het voormalig klooster Berchmanianum een onderdeel is geworden van de universiteit levert dit weer een nieuw aangesloten groengebied op de campus.

Voorbij de sportvelden ligt het park Brakkenstein. Op het landgoed Brakkenstein werd in de 18^e eeuw een sterrenbos aangelegd, dat aan het begin van de 20^ste eeuw door de landschapsarchitect Samuel Voorhoeve werd omgevormd tot het Park Brakkenstein zoals het er nu nog ligt. Zowel de campus als Park Brakkenstein heeft geen ongerepte natuur, maar genoeg gecultiveerde natuur om je aan te kunnen vergapen tijdens een wandeling. Van deze omgeving en de natuur maak ik dankbaar gebruik tijdens de wandelspreekuren.

Hoe ik de natuur kan laten meewerken tijdens het wandelspreekuur wil ik laten zien aan de hand van het voorbeeld van Koen, 2^e jaars student. Tijdens een wandelspreekuur liep ik met hem door het Park Brakkenstein. Het thema van het gesprek kwam neer op het maken van een moeilijke keuze. Bij studenten is het maken van een keuze altijd een zware afweging en zorgt niet zelden voor een zekere mate van inertie, niet alleen bij studenten overigens. Meestal hebben ze alle mogelijke opties al helemaal uitgedacht, alle voor-en nadelen rationeel afgewogen en hebben ze advies ingewonnen bij familie en vrienden, waarvan iedereen bereid is een keuze mogelijkheid te representeren en te verdedigen. Dat laat de uiteindelijke strijd bij de persoon die de beslissing moet nemen, de student zelf. Nu ben ik als studieadviseur niet te flauw om ook niet één van de mogelijke keuze opties met zinnige argumenten te onderbouwen en de verdedigen. Voortschrijdend inzicht heeft me echter getoond dat ik daarbij niet echt goed luister naar de student en dat de student daarmee niet is geholpen.

Het antwoord weet de student immers allang, maar daarvan is hij of zij zich nog niet bewust. Ongeveer dezelfde situatie deed zich voor bij Koen. Alle mogelijke opties had hij op een rij gezet, alles doorgelopen en doordacht en als kers op de taart hadden vrienden en familie daar ook nog hun zegjes over gedaan. Inmiddels liepen we al doorzagend over het thema in de hortus en splitste het pad zich in twee. Koen aarzelde in zijn pas en keek me vragend aan: ‘welk pad we zouden nemen’?

Dat was het moment. Ik gaf de regie aan Koen. Welk pad zou jij kiezen? Het ene pad was de keuze voor het afronden van zijn HBO studie met daarbij behorende stage en het andere pad was het continueren van de bachelor geschiedenis en daarna ooit nog een keer de HBO studie afronden. Ik liet hem bepalen welk pad welke keuze zou representeren. Zonder veel nadenken wist hij welk pad welke keuze representeerde. Ik vroeg hem eerst met aandacht het ene pad te bewandelen en te onderzoeken wat hij zou meemaken op dat pad. Ik bleef staan en zag Koen zonder twijfel het pad bewandelen tot ik hem om de bocht niet meer kon zien. Met een grote glimlach en verbaasde ogen kwam hij teruggelopen. “Opvallend”, merkte hij op. Tijdens het wandelen op het 1^e pad (afronden van de HBO studie) bespeurde hij bij zichzelf een lichte angst, dat deed hem denken aan een eerdere stage waar hij geen goede herinneringen aan had overgehouden. Op het punt dat hij op de helft van het pad was, voorbij de lichte bocht in het pad, daar zag hij het einde en dat gaf hem vertrouwen. Hij realiseerde zich dat hij daarvoor vooral werd overvallen door de onzekerheid of hij het pad wel zou volhouden. Met het einde in zicht werd zijn doel concreet tastbaar. Eenmaal aan het einde gekomen zag hij een bankje staan: “Daar zou ik lekker even kunnen uitrusten”, lachte hij ontspannen. Bovendien was er een open plek die hem heel veel ruimte gaf.

Op dezelfde manier bewandelde hij het 2^e pad (het doorgaan met de opleiding en daarna de HBO opleiding afronden). Aan het eind gekomen wandelde hij peinzend naar me terug. Tja, dit is een mogelijk pad, maar hij legde me uit dat zijn aandacht telkens naar de pad van de niet afgeronde HBO studie trok. Nu was het niet alleen maar het brein van Koen dat sprak, maar kreeg zijn intuïtie meer ruimte. Hij stond tijdens het wandelen open voor zijn hele omgeving, het zandpad waarover hij liep, de verschillende bomen, struikjes en lage begroeiing over het pad en de open plek tussen de bomen met een, door mensen handen vervaardigd, bankje.

Deze ruimte was nodig om de keuze te kunnen maken, dit was het deel dat nodig was, als een cruciaal stukje van de puzzel, waarbij het totale beeld in één keer veel duidelijker was.

We wandelden al kletsend, of eigenlijk was ik vooral aan het kletsen, terug naar de Erasmustoren.

Tot slot

Koen liet me onlangs weten dat hij een prachtige stage heeft gevonden waarbij hij de inhoud van zijn HBO studie kan combineren met zijn opleiding Geschiedenis. Zo kan hij zijn HBO studie afronden en hoeft hij niet volledig afstand te nemen van zijn huidige studie waar hij inmiddels veel vrienden heeft gemaakt. Ik kan mijn blijheid voor hem niet onderdrukken, vandaar dit uitgebreide blog als mijn dank en aanmoediging aan hem en iedereen die een moeilijke keuze te maken heeft.

Koen is niet de echte naam van de student, deze naam is om privacy redenen gefingeerd.

Leessuggestie:

• Van den Berg, M. Van den Berg, Van buiten word je beter. Een essay over de relatie tussen natuur en gezondheid (Wageningen, 2001) https://edepot.wur.nl/19819